Anne dolabından kıyafet ya da aksesuar “hacılama” hallerim havaların ilk kararsız modunda “bugün ne giysek?” diye yakınırken başladı. Sabahın erken saatine her zamanki gibi kıyafet ayarlamadan başlayan ben, fular, kolye, toka derken anne eşyalarıyla artık anlaşabildiğimi farkettim. Benim için o eşyalar hep “anne eşyası” idi ve hacılanmaya daha zamanları vardı…
Hem tek ben miyim diye düşünürken, kendimi rahatlatıcı cümlemi buldum bile… Kimler acil ya da telaşlı durumda ebeveyn dolabına sığınmaz ki canım, hıh? =)
Bir nişan, düğün, mezuniyet zamanı bu anlar için en uygun ortamı yaratır. Bir şey alınmadan önce evde mevcut olanlar kontrol edilir. Erkekler kravat,kol düğmeleri, mendillere göz gezdirirken; kızlar daha geniş çerçeveden bakar ve saç,makyaj,takı üçgeninde küçük anne olurlar… 
Gün sonunda annen baban “sende kalsın”, “senin olsun” der hani, sevinirsin, kaptığın herneyse dolaba kaldırırsın, içinden bir ses “büyüyünce nasılsa kullanırım” der hani… İşte öyle bir şey…
